Η τέχνη στην Ελλάδα είναι «underground» ή απλά εγκλωβισμένη σε «μαύρα μονοπάτια»;

Αλέξης Δαμασκόπουλος

Director-Filmmaker-Produser

Στα τέλη της δεκαετίας του 80', μεγαλώνοντας στην Πάτρα σε ηλικία 13 ετών περίπου, ήρθα για πρώτη φορά σε επαφή με την techno μουσική σκηνή. Πολύ γρήγορα βρέθηκα πίσω από τα decks, να κάνω αυτό που αγαπούσα. Nα παίζω μουσική και να με πλημμυρίζει το συναίσθημα, προτρέποντας με τη μουσική μου ανθρώπους να χορεύουν και να περνούν όμορφα!

Η techno μουσική, ειδικά τότε και πόσο μάλλον στην Ελλάδα και την Πάτρα ήταν πραγματικά «underground» μουσική σκηνή. Ήταν για λίγους... και καλούς!

Η ανάγκη να ανακαλύψω ακόμα περισσότερα πράγματα σχετικά με την techno μουσική με έβγαλε από τα στενά περιθώρια της Πάτρας. Οι επισκέψεις στην Αθήνα ήταν πλέον συχνές και ένα-δυο club πάντα υπήρχαν για να βγεις και να ακούσεις ένα guest dj από το εξωτερικό.

Εκεί άρχισα να αντιλαμβάνομαι σημαντικές διάφορες στη μουσική ανάμεσα στους Έλληνες και ξένους djs αλλά και παραγωγούς. Μια πρώτη σκέψη που μου είχε έρθει στο μυαλό, ήταν πως γίνεται ο Άγγλος dj που κάνει να δει ήλιο ίσως και δεκαπέντε μέρες να βγάζει τόσο πολύ θετικά vibes μέσα από τη μουσική του, ενώ οι εγχώριοι μουσικοί ακολουθούσαν τη λογική του όσο πιο dark τόσο πιο ποιοτικό. Καμία σχέση με την πραγματικότητα φυσικά.

Επόμενο βήμα ήταν τα ταξίδια στο εξωτερικό, όπου εκεί ήρθε και παγιώθηκε η αρχική μου σκέψη. Σταμάτησα να βγαίνω στα ελληνικά πάρτυ και με την πρώτη ευκαιρία ταξίδευα στο εξωτερικό για να απολαύσω τη μουσική που αγαπούσα. Άγνωστοι djs προς εμένα σε χώρες, όπως η Αγγλία, η Γερμανία, η Ισπανία και η Αμερική, έδιναν τον καλύτερό τους εαυτό και τη θετική τους ενέργεια προς τον κόσμο, πράγμα που το έβλεπες να ξεχειλίζει μπροστά σου.

Τελειώνοντας τις πρώτες μου σπουδές -τις οποίες δεν μετουσίωσα σε πράξη φυσικά- βρέθηκα στο μαγικό κόσμο των τηλεοπτικών παραγωγών. Η δυνατότητα να δημιουργείς με εικόνα και ήχο ήταν αυτό που με μάγεψε και ακολούθησα τη σκηνοθεσία ως επάγγελμα μέχρι και σήμερα.

Όλα αυτά τα χρόνια έχω παρακολουθήσει πολλές θεατρικές παραστάσεις, έχω κάνει παραγωγές σε μικρού μήκους ταινίες και βρέθηκα στο ίδιο έργο θεατής. «Μαύρες» παραστάσεις, καταθλιπτικά σενάρια και γενικά αποκόμισα την αίσθηση, ότι όσο πιο «μαύρο», τόσο πιο καλλιτεχνικό φαντάζει! Αυτό δεν ισχύει σε όλες τις παραστάσεις, αλλά αποτελεί βασικό κανόνα. Αυτός ήταν και ένας από τους λόγους που με οδήγησαν να μεταβώ στη Γερμανία, όπου πλέον είναι η βάση μου. Προσπάθησα να εμβαθύνω στο θέμα, έκανα συζητήσεις με ηθοποιούς, σκηνοθέτες, παραγωγούς, αλλά τελικά δεν κατάφερα να οδηγηθώ σε κάποιο συμπέρασμα.

Σε μια Αθήνα, όπου φιλοξενεί εκατοντάδες παραστάσεις, ανταγωνιζόμενη το Παρίσι και το Λονδίνο ψάχνεις με το μικροσκόπιο να βρεις χαρούμενα θέματα. Σε μια χώρα όπου κυριαρχεί ο ήλιος, η θάλασσα, τα καταπληκτικά τοπία, ο αρχαίος πολιτισμός, η κληρονομιά μας, η ιστορία μας με την παγκόσμια αναγνώριση, δείχνουμε να μην το χαιρόμαστε, να μην αξιοποιούμε αυτά που απλόχερα μας έχει δώσει αυτός ο τόπος!

Αυτό δεν συμβαίνει μόνο στη μουσική, το θέατρο, τις ταινίες μας αλλά και στην καθημερινότητα μας.


Τι μας συμβαίνει αλήθεια;